Η τράπεζα, η οποία έχει αποδεχθεί κατάθεση σε κοινό λογαριασμό, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 5638/1932, μπορεί να προτείνει, εναντίον συνδικαιούχου, που είναι και οφειλέτης της από άλλη αιτία, οποτεδήποτε –ανεξάρτητα, δηλαδή, από το αν ζητείται, απ’ αυτόν ή άλλον, ανάληψη της καταθέσεως, εν όλω ή εν μέρει-, συμψηφισμό της κατ’ αυτού ανταπαιτήσεώς της
, όταν γνωρίζει ή οφείλει να γνωρίζει -και τούτο μπορεί, ευχερώς, ν’ αποδειχθεί- ότι η κατάθεση «ανήκει», στην πραγματικότητα, κατά το ποσό, που αφορά ο συμψηφισμός, στον συνδικαιούχο, οφειλέτη της. Αν η τράπεζα δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να γνωρίζει το πράγματι «ανήκον» στον οφειλέτη της ποσό της καταθέσεως, μπορεί αυτή, παρά ταύτα, να συμψηφίσει την ανταπαίτησή της με το ίσο μέρος του ποσού της καταθέσεως, που θα προκύψει από την διαίρεσή του προς τον αριθμό των συνδικαιούχων.
Τη λύση αυτή υπαγορεύει, αμέσως, κατά το γράμμα της, και εμμέσως, κατά την ερμηνεία της, η οπωσδήποτε, ως ειδικότερη, εφαρμοστέα διάταξη του άρθρου 4 του ν. 5638/1932, σε συνδυασμό, πάντα, με την ΑΚ 451. Μια διαφορετική θεώρηση του πράγματος και η αναζήτηση λύσεων με εφαρμογή, κυρίως, των διατάξεων περί ενεργητικής σε ολόκληρο ενοχής, δεν φαίνεται δικαιολογημένη, τόσον από απόψεως ιστορικής, ερμηνευτικής και εφαρμοστέων δικαιϊκών αρχών, όσον και από απόψεως αποτελεσμάτων.
